Kuyu
En çok ismini andım,
Düşerken.
Toprak soğuk,
Uyuştu ellerim.
Küf kokusu.
Dudaklarımda tuzlu su.
Karanlık.
Kulaklarımda hıçkırıklarım.
Sensizlik kuyusu,
Her yer kapkaranlık,
İplerimi, “düşerken” bıraktım ben…
Göz gözü görmüyor burada.
Soğuk toprak, mezar gibi.
Balçık,
Ayaklarım su içinde,
Tuzlu su!
Göz yaşımda boğulacağım.
Güneş çok uzakta,
Tenim soğuyor,
İçim üşüyor.
Derin burası, çok derin.
Dibi yok sanmıştım düşerken,
Varmış meğer.
Yalnızlığa çarptım,
Oturdum, ağlıyorum…
Sensizlik,
En çok, seninle olmakmış…
Düşerken,
En çok, seni götürmüşüm…
Yine gözlerim kısık,
Yine kırık.
Baktığım yerde değilim yani,
Kuyudayım…