Biri şöyle diyor, “eşim benimle hiç ilgilenmiyor. Yada ilgileniyor belki ama romantik değil. Mesela hiç sevdiğini söylemiyor. Bana hiç çiçek almaz yada küçük sürprizler yapıp özel olduğumu hissettirmez.” Bir başkası, “eşim çok kaba biri. Hiçbir estetiği yok davranışlarının. Onun bazen dağdan inmiş olabileceğini düşünüyorum. Sevdiğini söylese de bunu o kadar kaba bir şekilde yapıyor ki […]
Garip bir duygudur. Diğer duygulara benzemez. Esen yel gibi değildir etkisi; her şeyi batıran, boğan sele benzer. Ne kızgınlığa, Ne öfkeye, Ne nefrete, Ne kine benzer! Sevgi, aşk, tutku gibi “herhangi” bir duygu da değildir kırgınlık. Bir defa, kırılabilmek için “emek” vermek vermiş olmak gerek. Yani alın teri gerekir ilişkinin her anısına. Çaba vardır, direnişler […]
“Ortanca çocuk” olmak, vakitlerden akşamdır … Bir yüzü gündüze bakar, diğer yüzü geceye… Bir yüzü büyük kardeşe dönüktür; ilk olmanın özeni, önemsenişi, yüceltilişi. Diğer yüzü küçük kardeşe dönüktür; Kendisi dışında herkesin büyük olduğu ortamda küçük olmanın ayrıcalığı… Ortanca çocuk olmak “ortada” kalmaktır… Ortanca olmak; Orta’da, Ortalıkta, Orta yerde, Her şeyin “ortasında” olmaktır… Ortanca çocuk, […]
Hatırlanacağı gibi önceki yazının konusu; yaşadığımız coğrafyanın, ruhsal sorunlarını çözme biçimleri karşısında modern psikoloji ve psikiyatrinin/psikolog ve psikiyatrların aldığı tavır ve tavrın nedeni ile ilgili çıkarımlardı. Meselenin sadece bir “Pazar meselesi” olmaktan ibaret olmadığını vurgulamaya çalışmıştık! Gerçekten de mesele, bir pazar meselesi değil! Bu problemin “düşünsel alanı” irdelendiğinde görülecektir ki, “bilim disiplini” adına hapsedilmeye çalışılan; […]
“Cemiyet” hayatımız doğumla birlikte başlar. İlk katıldığımız / katılmak zorunda kaldığımız cemiyet; “beşik belemesi”dir. Yaygın bir örf müdür bilinmese de, köyden kente bir çok insan bu cemiyeti “idrak” ediyor! Ve sonra “ölüm” cemiyetlerimiz vardır. Bu cemiyetlere gideriz yada bizimkilerine başkaları gelir. Ve bir gün olur cemiyet yapılan ölüm bizim ölümümüz olur… Sonra evlilik cemiyetlerimiz vardır. […]
Saatlerimiz, Günümüz, haftamız, yılımız, anımız her şey “o”nun tarafından belirlenmiş durumda! Yani takvim… Başka bir deyişle bölünmüş zaman aralıkları … Kökeni konusunda “Antik Yunan, Mısır ve Çin” medeniyeti olduğu hususundaki tartışmalara dalmadan, hayatımıza getirdiği o “muhteşem(!)” faydalardan bahsetmek istiyorum. Yani herkesin; bir şekilde planlamasını istediği, zamanını bölerek, parçalayarak yaşamasını istediği zamandan … Bunu anlayabilmek için […]
Çarpıcı gelmiştir bu kelime bana her zaman. Sert soğuk ve acımasız bir tarafı vardır. Mesleki bir tabir gibi kullanılsa da daha çok günlük dil içinde kullanılır olduğunda, anlatmakta çok zorlanacağız savrulmalar için iyi bir terimdir. Nedir Travma? Özellikle de psikolojik Travma? Hani her şey yolundadır. Ya da siz öyle olduğunu düşünüyorsunuzdur, gülüyorsunuzdur, arkadaşlarınız, ailesiniz, işiniz, […]
Bir an için, ofisimde olduğunuzu ve bir süredir seanslarıma katıldığınızı düşünün, yanımdaki koltukta oturuyorken şu soruyu sorduğumu düşünün “yaşadığın hayatı yeniden yaşamak ister miydin?” Geçmiş yaşantınızı hatırlayın, çocukluğunuzu, ilkokul, lise, üniversite… Aileniz, akrabalarınız, kız yada erkek arkadaşlarınız, aşklarınız, işiniz, çocuklarınız, vesselam her şeyi, yaşadığınız her şeyi gözden geçirin… “Yaşadığın hayatı yeniden yaşamak ister miydin?” […]
En çok ismini andım, Düşerken. Toprak soğuk, Uyuştu ellerim. Küf kokusu. Dudaklarımda tuzlu su. Karanlık. Kulaklarımda hıçkırıklarım. Sensizlik kuyusu, Her yer kapkaranlık, İplerimi, “düşerken” bıraktım ben… Göz gözü görmüyor burada. Soğuk toprak, mezar gibi. Balçık, Ayaklarım su içinde, Tuzlu su! Göz yaşımda boğulacağım. Güneş çok uzakta, Tenim soğuyor, İçim üşüyor. Derin burası, çok derin. Dibi […]
Zeytin renkli gözlerini, ayaklarına vuran dalgaların geldiği ufka doğru dikti. Akşam, henüz denize inmemişti. Güneş, denize kırmızı yansıyordu. Ayaklarına vuruyordu su, aklında “o” vardı. Dimağı onunla doluyken, ruhu sancı çekiyordu. Ne düşünüyordu şimdi? Ne hissediyordu ardından? Kısık gözleri, içindeki acıyı dışarı kusuyordu. Bulanan ruhun istifrasıydı bakışları. “Neden” bittiğini düşünmüyordu artık! “Ne” yaşadığını düşünüyordu, nasıl bir […]
